Of ik een portret kon maken van een oude hond.
Dat is niet de echte naam, maar ik noem hem maar even zo. Hij was helaas al een paar jaar geleden overleden, maar de eigenaar miste hem nog zó erg!
Foto's
De foto’s die ze had waren niet echt mooi. Er stond altijd iemand bij, of er was net nog een stuk arm, hand of een riem die net half ervoor zat.
Of de foto was wazig.
Niet geschikt om te vergroten en op te hangen.
Ai, dat is moeilijk. Ik kon niet meer vragen: “Maak nog wat foto’s.” of “Zal ik even langs komen om zelf wat foto’s te maken?”
Met de foto’s die er nog waren van Ouwe Dibbes ben ik aan de slag gegaan.
Met elkaar vergeleken om de juiste kleur vacht te maken, de juiste kleur ogen en wel zo dat het ook echt de ogen van Ouwe Dibbes zijn.
Uiteindelijk is het een heel leuk portret geworden.
Toen ik de eerste foto’s van het portret verstuurde, kreeg ik direct een hele emotionele reactie terug.
Het was echt Ouwe Dibbes!
Het begint met de ogen...
Ik begin altijd met de ogen te tekenen.
Als die niet goed zijn, is het niet het huisdier, maar zo maar een dier.
En dat moeten we natuurlijk niet hebben.
Toen het portret af was, was de eigenaresse zo enorm bij!
Ze heeft het laten inlijsten met een mooi dubbel passe-partout en een mooie lijst.
Nu hangt hij bij de trap waar vroeger z’n mand stond.
Zo is hij er weer een beetje erbij.
Geweldig, toch? ?
Dit was mijn eerste officiële portret.
Helaas heb ik hier geen foto van gemaakt. Maar sindsdien ben ik dat gaan doen!
p.s.
