Deze ruwharige teckel heb ik getekend met kleurpotlood.
Omdat het precies aangeeft wat hij van een situatie vind, is het zo grappig en heb ik het met een motiverende quote op de achterzijde laten drukken op een beker.
De meeste portretten laat ik inscannen op een enorm hoge resolutie. Hierdoor is het mogelijk om de portretten bijvoorbeeld groter af te laten drukken zoals de gorilla of op een andere manier te gebruiken.
Bijvoorbeeld om op een t-shirt te laten drukken.
Maar Jack, deze ruwharige teckel heeft al heel veel fans, en als ik ook nog eens met een t-shirt met hem erop ga rondlopen, krijgt hij nog meer attitude.
Maar Jack, deze ruwharige teckel heeft al heel veel fans, en als ik ook nog eens met een t-shirt met hem erop ga rondlopen, krijgt hij nog meer attitude.
Dus dan maar op een beker.
p.s.
Een Afghaanse windhond in kleurpotlood
Dit portret in kleurpotlood van deze mooie Afghaanse windhond is een super lieve en heel intelligente hond die nu een paar maanden bij haar nieuwe baas is.
Ze was al haar lange haren kwijt en was kort geknipt of geschoren, omdat al het haar aan het klitten en vervilten was. Ze werd heel onrustig als je haar wilde borstelen dus dan maar even alle haren kort.
Een relaxte Afghaanse windhond
Nu zie je een heel andere hond, ze heeft het enorm naar haar zin, is relaxed, ze laat zich borstelen en ze is zo lief!
Maar nu het portret: een spierwitte hond op een wit vel papier….
Nee, deze hond komt beter uit op papier dat een tint heeft dat ook in haar vacht zit.
Op zwart papier vond ik het te hard worden, past ook niet bij haar karakter.
Het wit uitsparen
Normaal met het maken van een portret met kleurpotlood, spaar je het wit uit.
Dat betekent ook dat als je een streepje verkeerd hebt gezet, je het nooit meer zo mooi wit krijgt, en je tekening eigenlijk mislukt is.
Natuurlijk kan je stiften met witte verf gebruiken, dan heb je een portret in mixed media om het zo te noemen.
EEN WIT POTLOOD
Maar nu kon ik een wit potlood gebruiken. Het was even omschakelen, maar ook weer heel leuk om zo te tekenen.
Vooral die mooie witte wimpertjes neerzetten maakt zo’n oogje gelijk wat sprekender.
Vooral die mooie witte wimpertjes neerzetten maakt zo’n oogje gelijk wat sprekender.
EEN EERSTE OPZET VAN HET PORTRET VAN EEN WITTE AFGHAANSE WINDHOND
Een eerste opzet. Het lijkt zo nogal een kinderachtige tekening, maar het geeft voor mij de juiste plek aan voor de ogen, neus, bek en de richting waarop de haren vallen.
Het eerste oogje
Dan het eerste oogje getekend. Helemaal gefocust omdat dit zo belangrijk is.
Een stipje op de verkeerde plek en het is een andere hond i.p.v. Jayda.
Het tweede oogje
Het tweede oogje staat erop en de neus met de glijplekjes. Elke neus is anders. Dit is nog een mooi zwart neusje.
Vrolijke hond
Het lijkt echt alsof ze alsmaar lacht.
Het is zo'n lieve, vrolijke hond. De bek is op de foto open, dus tong en tanden moeten getekend worden.
Het is zo'n lieve, vrolijke hond. De bek is op de foto open, dus tong en tanden moeten getekend worden.
Licht komt van links
Op de foto komt het licht vanaf links en is haar linkerkant onderbelicht. Ik kan ervoor kiezen om het dan ook precies zo donker te tekenen, maar dat vind ik niet mooi. Van haar rechter kant is duidelijk welke kleuren er in de vacht zitten en dat gebruik ik ook aan haar linkerzijde. Wel met een klein beetje donkerder tinten, want anders klopt het ook weer niet.
Vraagje voor jou:
Ik ben benieuwd wat je ervan vind. Vind je het leuk om zo het proces een beetje te volgen, en is er iets waarover je meer informatie zou willen?
p.s.
Dit keer ben ik met olieverf aan de slag gegaan en ook op een wat groter formaat, nl. 80 x 60 cm.
Het is op linnen geschilderd. Dat is heel anders dan het strakke, gladde papier waar de portretten op gemaakt worden. En ook niet met potlood, maar met olieverf.
Dit linnen doek heeft een structuur en dat was even wennen met het schilderen van de kleinste haartjes.
Hieronder zie je een aantal foto’s hoe de opbouw is van het schilderij.
Het leuke is dat vanaf het moment dat het oog er goed op stond, dat het schilderij toen al beetje begon te leven.
Na een post op Instagram was er gelijk iemand die interesse had en het schilderij wilde reserveren als het klaar was.
Er zitten toch nog veel kleurtjes in, al zou je ’t niet zeggen.
Maar om de diepte te krijgen, de vacht is vrij dik, en het gevoel alsof je ‘m wil aaien, zijn er een hoop lagen nodig.
En met olieverf moeten alle laagjes eerst goed drogen voor je de volgende kan doen.
Het is ook mogelijk om het anders aan te pakken, maar op deze manier vind ik het mooiste resultaat.
Deze puma heeft een thuis gekregen in een woning op Ibiza.
De kleuren van het schilderij komen zo mooi overeen met het interieur. Hij heeft een mooie plek gekregen!
p.s.
Lana de Golden Retriever
Lichtpuntje
Het portret van Lana de Golden Retriever is op een mooi groot formaat gemaakt: A3.
Lana is een golden retriever van 12 jaar oud hoewel je dat niet zou zeggen.
Ze heeft nog een hele fitte, jonge uitstraling, zeker voor een Golden Retriever..
Over het algemeen is ze nog heel speels, maar soms heeft ze een beetje last van haar achterhand.
Een dolle Golden Retriever
Ze kan lekker gek doen aan de riem en thuis pakt ze steeds een speeltje en daagt ze je uit om mee te spelen.
De eigenaresse Maresa, heeft haar vanaf dat ze pup is.
Ze hadden daarvoor ook een Golden, maar die hebben ze helaas heel jong al verloren.
Ze hebben daarna weer voor een Golden Retriever gekozen vanwege het lieve karakter dat zeker geschikt is voor in een gezin.
Maar ook vanwege andere eigenschappen die echt bij een Golden passen.
Lana
De naam Lana is gekozen vanwege de betekenis.
Lana, Alana of Svetlana betekent lichtpuntje.
En dat is ze zeker voor Maresa en haar gezin.
Iedereen maakt goede en minder goede tijden door, en Lana is steeds een lichtpuntje geweest.
Ze is eigenlijk altijd bij Maresa, en is daarom echt een baken, een stille kracht.
Van het portret vind Maresa dat ze zo goed gevangen is.
Het is niet zo maar een Golden, maar het is zo overduidelijk Lana.
Geen ochtend humeur
Ze staat er ook heel vrolijk op, en zo is ze ook.
Mensen vragen onderweg tijdens het uitlaten ook vaak aan Maresa of ze haar mogen aaien want ze is zo vrolijk en lief.
Vooral kinderen vragen dit vaak.
In m’n atelier hangt een print van het portet van Lana en de reactie van mensen is inderdaad als ze naar het portret kijken dat ze moeten lachen, omdat ze er zo vrolijk en tevreden op staat.
Roze knuffel hart
Op de vraag wat Lana het liefste doet, of waar ze erg gek op is antwoord Maresa gelijk: Dat is haar roze knuffel hart.
Dat heeft Maresa eens gekregen voor haar verjaardag.
Steeds als Maresa of iemand anders binnenkomt, pakt ze haar roze knuffelhart.
Het is ook zo’n leuk gezicht, zo’n grote witte hond met zo’n roze knuffelhart.
Daar is ze helemaal gek op.
p.s.
I'm so Jeppie.
“Beste Astrid,
Vorige week hebben wij van onze vriendin een prachtig cadeau gekregen: een portret van onze Jeppe.
De eerste blik op het portret bracht mij al in tranen.
Zo ontzettend mooi en precies de bekende blik van onze Jeppe.
Het verdriet van zijn verlies is nog heel vers, maar elke keer wanneer ik naar het portret kijk brengt het toch een glimlach op mijn gezicht.
Ontzettend bedankt voor dit geweldige portret! We zijn er zo blij mee!”
Dit was het bericht dat Lisanne en haar familie stuurde nadat ze het portret cadeau hadden gekregen van een lieve vriendin.
“Als ik aan Jeppe denk, dan denk ik aan een altijd blije hond.
Jeppe Happy.
Dat nummer van Pharel, Happy, als ik dat hoor moet ik altijd aan Jeppe denken. “
Nederlands Kooikerhondje
Ik vind het leuk om dit bijzondere verhaal van Jeppe met je te delen:
Jeppe, was een Nederlands Kooikerhondje.
Op vijfjarige leeftijd kregen zijn eigenaren helaas de diagnose kanker voor hem te horen.
Jeppe zijn eigenaren waren al enige tijd met zijn gezondheid aan het kwakkelen zonder een duidelijke diagnose.
In oktober kregen zijn eigenaren vanuit het Dierenziekenhuis in Rijswijk de definitieve diagnose kanker medegedeeld. De kanker was tevens reeds uitgezaaid in meerdere organen. Vanaf oktober is Jeppe qua gezondheid ineens heel hard achteruit gegaan.
Het nog steeds moeilijk voor Lisanne om er over te praten. Het was een maatje, een vriend voor het leven. Honden zijn zo belangrijk voor je; je haalt niet zomaar een hond in huis, maar een persoonlijkheid, een vriend. Ze brengen zo veel meer dan alleen maar een beetje gezelschap.
Het portret van Jeppe is gemaakt van een foto waarbij hij nog helemaal in z’n goede doen was. Hij vond het altijd geweldig als ze ging fietsen met hem. Het eerste stuk zat hij achterop de fiets in een mand zodat hij precies vanuit zijn mand de wind kon vangen en alle geuren kon opsnuiven; dat vond hij heerlijk. Als ze aankwamen in de polder mocht hij uit de mand, naast de fiets lopen.
Jeppe was echt een allemansvriend. zeker geen typische eigenschap van het ras. Het Nederlandse Kooikerhondje staat erom bekend geen allemansvriend te zijn, maar juist erg gericht op het eigen gezin.
Lisanne heeft ook heel veel trainingen met hem gedaan: Jeppe had een enorme werklust. Het apporteren met een balletje, kon hij non-stop blijven doen.
Je zou het niet zeggen, maar er zijn toch heel veel verschillende kleuren gebruikt voor dit portret.
Eendenkooi
Jeppe was een Nederlands Kooikerhondje. Dat werd van oudsher gebruikt om eenden te lokken. Niet om op te jagen.
Hoe dat in z’n werk gaat is heel bijzonder. Ik had er nog niet eerder van gehoord.
Hoe dat in z’n werk gaat is heel bijzonder. Ik had er nog niet eerder van gehoord.
Het lokken van eenden vind plaats in een eendenkooi. Dat is een plas, in de vorm van een soort haaienei. De plas is in het midden en dan 4 zij-armen of vangpijpen, voor elke windrichting 1. Aan 1 kant is zo’n vangpijp afgedekt en aan de andere kant staan allemaal schermen vlak achter elkaar langs, maar wel zo dat je er wel zigzaggend omheen kan lopen. In de eendenkooi bevinden zich eenden welke zich permanent in de kooi bevinden: tamme eenden. De Kooibaas strooit voedsel aan het begin van de plas. Die tamme eenden komen op dat voedsel af, de wilde eenden gaan er dan langzaam achter aan. De koolbaas strooit zijn voer steeds verder in die pijp tot aan de punt dat de koolplas voor eenden niet meer zichtbaar is.
Om de nieuwsgierigheid van de eenden nog meer te vergroten gaat ook het Kooikerhondje aan de slag. Deze wordt door de kooibaas zigzaggend om de schermen heen gestuurd. Eenden zijn heel nieuwsgierig, en gaan achter de grote witte pluimstaart van het Kooikerhondje aan. Het Kooikerhondje loopt de schermen langs tot halverwege de pijp. Daar zit een soort bocht in de arm en als de eenden op een gegeven moment zover de bocht om zijn, en deze de Kooiplas niet meer kunnen zien, dan komt de Kooibaas achter de schermen vandaan en vliegen de eenden “de pijp uit.” Een welbekende uitdrukking. Aan het einde van die pijp zit een vanghokje. Het Kooikerhondje wordt dus enkel ingezet om eenden te lokken en niet op te jagen zoals vaak wordt gedacht. De commando’s die de Kooibaas geeft aan z’n hondje is allemaal zonder geluid. Enkel en alleen met gebaren. Het zijn dus hele intelligente honden.
Op de website www.kooikerhondje.nl kan je een heel stuk lezen over het ras. Op deze website is ook een duidelijke uitleg over het werk in de eendenkooi en enkele afbeeldingen.
In Vlaardingen zit ook een Eendenkooi. Deze is gelegen tussen Vlaardingen en Maassluis in en is eigendom van Natuurmonumenten: Eendenkooi het Aalkeetbuiten. https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/aalkeetbuitenpolder/monument/eendenkooi-het-aalkeetbuiten
Jeppe is ook vader van twee nestjes. Hij heeft een nestje gegeven in Duitsland en in Nederland. Het ene nestje wordt binnenkort 2 jaar en het andere nestje is anderhalf jaar. Via appgroepen is Lisanne nog steeds in contact met de meeste popeigenaren uit beide nesten. Helaas hebben de pupeigenaren, wegens de heersende Coronacrisis, Jeppe niet meer kunnen ontmoeten op een wandeling.
Toen Jeppe overleden was, kreeg Lisanne een heel lief kaartje van de fokster. Hij was het eerste hondje van die kennel. Heel bijzonder was dat Lisanne tijdens haar vakantie via de webcam live de geboorte van het nest mocht meemaken. Jeppe was het eerstgeboren popje uit het nest. Dat geeft een bijzonder gevoel. Het is voor de fokster het eerst geboren hondje, maar helaas ook het eerste overleden hondje.
p.s.
