Ken je die verschrikkelijke eigenwijze blik van een ruwharige teckel?
Zo één van: je kunt dit nu wel willen, maar wil ik dat wel? En is dat eigenlijk wel goed voor mij?
Die blik krijg ik van m'n ruwharige teckel als ik maar door blijf gaan met allerlei dingen af maken.
Nog eventjes dit, nog eventjes dat, en dan ga ik echt met je spelen Jack!
Of: "nog even deze mail beantwoorden en dan gaan we lekker naar buiten!"
Lijstje
Maar dan ben ik toch langer bezig omdat iets niet lukt of meer tijd kost.
Ik merk dat ik moe wordt, maar toch wil ik het af hebben, dan kan ik het van m’n lijstje schrappen en dan is het maar af.
Magische grens
Wat ik wel weet, maar heel goed weet te negeren is dat ik weer richting een soort magische grens ga.
Als ik daar overheen kukel, dan ben ik ook echt ineens heel erg moe en heb moeite met concentreren, en dat kan tot de volgende dag duren voor ik er weer ben.
Burn-out
Allemaal dank zij een echte flinke burn-out een aantal jaren geleden.
Die grens heeft m’n hond perfect door en hij onderneemt in tegenstelling tot mijzelf wel actie.
Dat doet hij door “te vervelen”:
Eerst tegen me opspringen terwijl ik aan het werk ben, dan blaffen, dan een speeltje steeds op m’n schoot gooien en als ik dan nog het lef heb om niet naar hem te luisteren, dan komt ‘ie met grof geschut: z’n snuit.
Snuit
Die snuit weet ‘ie perfect op de meest gevoelige plek in m’n dijbeen te planten. Met kracht!
En dat doet ‘ie een paar keer achter elkaar.
Tja, dat doet mij echt wel stoppen.
Tja, dat doet mij echt wel stoppen.
Buiten
Een maal buiten, haal ik een paar keer diep adem en besef dat ik deze pauze heel hard nodig had.
M’n schouders zakken weer naar de normale stand en ik merk dat ik een beetje opgefokt was en nu weer tot rust kom.
Het adrenaline peil kan weer zakken.
Het is zo stom! We weten het.
Veel mensen hebben een burn out gehad.
En we willen alles eraan doen om te voorkomen dat we er ooit weer een krijgen.
Maar toch is het zo moeilijk om niet in oude patronen te vervallen.
Het is zo moeilijk om zo nu en dan toe te geven en te kiezen voor een rust moment voor jezelf.
Alsof je jezelf dan lui vind!
Stel je voor dat iemand je snapt terwijl je even op de bank zit.
Een dier ontneemt zichzelf z’n slaap of rust niet. Dat doen alleen mensen.
En als ze slapen, dan zijn ze zó ontspannen!
Dit portret in kleurpotlood van een slapende teckel is verkrijgbaar als print in de shop.
Een vraagje voor jou:
Hoe houd jouw hond je een spiegel voor?
Ik ben benieuwd. Laat je een berichtje achter?
p.s.
Een hele rare vraag kwam ineens bij mij op toen ik in de auto op weg naar mijn atelier een hond en zijn baasje zag lopen. Deze hond keek zo vrolijk op naar z'n baasje, en zo gelukkig, dat ik ineens bedacht dat veel honden en hun bazen verveeld over straat lopen. Zelfs heel vaak met een mobiel in de handen. Het baasje bedoel ik dan.
Ineens bedacht ik mij: wat als je nooit wat leuks doet met je hond. Dag in dag uit hetzelfde rondje en liefst snel, terwijl je op je telefoon kijkt.
Wat als jou hond jou helemaal zat is?
10 à 12 jaar
Als je bedenkt dat je hond misschien maar zo'n 10 à 12 jaar heeft gemiddeld, dan moeten we toch ons best doen om het leuk voor ze te maken?
Stel dat het mogelijk is - even heel gek gedacht: Zou jou hond van je willen scheiden?
Op zoek naar een leukere baas? Eentje die ook van hem houdt, maar meer aandacht en waardering geeft?
Want mannnn.... wat doen die honden veel voor ons.
Ze staan altijd voor je klaar, veroordelen je nooit, als je down bent, krijg je die natte neus even in je handen en peppen ze je op, door knuffelen en aaien trekken ze heel veel spanning uit ons en zorgen ze ervoor dat er weer tegen kunnen.
En nog veel meer.
Mooie verhalen
Ik heb al zo enorm veel bijzondere verhalen gehoord wat een hond voor mensen heeft betekent.
Zulke mooie verhalen!
Weer trainen
Terwijl ik in m'n atelier dit zit in te tikken in m'n laptop, ligt m'n hond Jack nu op het kleed onder m'n bureau. Ik bedenk dat het geen kwaad kan om weer te trainen of te spelen met hem. Oude honden die niet meer goed kunnen bewegen kunnen wel snuffel spelletjes doen. Je kent het vast wel. Zo'n snuffelkleed waar je wat brokjes in verstopt.
Jack pakt steeds gelijk een speeltje als ik op sta, daar wordt ik ook wel eens simpel van, maar moet er ook wel om lachen.
Zou jou hond bij je blijven?
p.s.
Deze ruwharige teckel heb ik getekend met kleurpotlood.
Omdat het precies aangeeft wat hij van een situatie vind, is het zo grappig en heb ik het met een motiverende quote op de achterzijde laten drukken op een beker.
De meeste portretten laat ik inscannen op een enorm hoge resolutie. Hierdoor is het mogelijk om de portretten bijvoorbeeld groter af te laten drukken zoals de gorilla of op een andere manier te gebruiken.
Bijvoorbeeld om op een t-shirt te laten drukken.
Maar Jack, deze ruwharige teckel heeft al heel veel fans, en als ik ook nog eens met een t-shirt met hem erop ga rondlopen, krijgt hij nog meer attitude.
Maar Jack, deze ruwharige teckel heeft al heel veel fans, en als ik ook nog eens met een t-shirt met hem erop ga rondlopen, krijgt hij nog meer attitude.
Dus dan maar op een beker.
p.s.
Een Afghaanse windhond in kleurpotlood
Dit portret in kleurpotlood van deze mooie Afghaanse windhond is een super lieve en heel intelligente hond die nu een paar maanden bij haar nieuwe baas is.
Ze was al haar lange haren kwijt en was kort geknipt of geschoren, omdat al het haar aan het klitten en vervilten was. Ze werd heel onrustig als je haar wilde borstelen dus dan maar even alle haren kort.
Een relaxte Afghaanse windhond
Nu zie je een heel andere hond, ze heeft het enorm naar haar zin, is relaxed, ze laat zich borstelen en ze is zo lief!
Maar nu het portret: een spierwitte hond op een wit vel papier….
Nee, deze hond komt beter uit op papier dat een tint heeft dat ook in haar vacht zit.
Op zwart papier vond ik het te hard worden, past ook niet bij haar karakter.
Het wit uitsparen
Normaal met het maken van een portret met kleurpotlood, spaar je het wit uit.
Dat betekent ook dat als je een streepje verkeerd hebt gezet, je het nooit meer zo mooi wit krijgt, en je tekening eigenlijk mislukt is.
Natuurlijk kan je stiften met witte verf gebruiken, dan heb je een portret in mixed media om het zo te noemen.
EEN WIT POTLOOD
Maar nu kon ik een wit potlood gebruiken. Het was even omschakelen, maar ook weer heel leuk om zo te tekenen.
Vooral die mooie witte wimpertjes neerzetten maakt zo’n oogje gelijk wat sprekender.
Vooral die mooie witte wimpertjes neerzetten maakt zo’n oogje gelijk wat sprekender.
EEN EERSTE OPZET VAN HET PORTRET VAN EEN WITTE AFGHAANSE WINDHOND
Een eerste opzet. Het lijkt zo nogal een kinderachtige tekening, maar het geeft voor mij de juiste plek aan voor de ogen, neus, bek en de richting waarop de haren vallen.
Het eerste oogje
Dan het eerste oogje getekend. Helemaal gefocust omdat dit zo belangrijk is.
Een stipje op de verkeerde plek en het is een andere hond i.p.v. Jayda.
Het tweede oogje
Het tweede oogje staat erop en de neus met de glijplekjes. Elke neus is anders. Dit is nog een mooi zwart neusje.
Vrolijke hond
Het lijkt echt alsof ze alsmaar lacht.
Het is zo'n lieve, vrolijke hond. De bek is op de foto open, dus tong en tanden moeten getekend worden.
Het is zo'n lieve, vrolijke hond. De bek is op de foto open, dus tong en tanden moeten getekend worden.
Licht komt van links
Op de foto komt het licht vanaf links en is haar linkerkant onderbelicht. Ik kan ervoor kiezen om het dan ook precies zo donker te tekenen, maar dat vind ik niet mooi. Van haar rechter kant is duidelijk welke kleuren er in de vacht zitten en dat gebruik ik ook aan haar linkerzijde. Wel met een klein beetje donkerder tinten, want anders klopt het ook weer niet.
Vraagje voor jou:
Ik ben benieuwd wat je ervan vind. Vind je het leuk om zo het proces een beetje te volgen, en is er iets waarover je meer informatie zou willen?
p.s.
I'm so Jeppie.
“Beste Astrid,
Vorige week hebben wij van onze vriendin een prachtig cadeau gekregen: een portret van onze Jeppe.
De eerste blik op het portret bracht mij al in tranen.
Zo ontzettend mooi en precies de bekende blik van onze Jeppe.
Het verdriet van zijn verlies is nog heel vers, maar elke keer wanneer ik naar het portret kijk brengt het toch een glimlach op mijn gezicht.
Ontzettend bedankt voor dit geweldige portret! We zijn er zo blij mee!”
Dit was het bericht dat Lisanne en haar familie stuurde nadat ze het portret cadeau hadden gekregen van een lieve vriendin.
“Als ik aan Jeppe denk, dan denk ik aan een altijd blije hond.
Jeppe Happy.
Dat nummer van Pharel, Happy, als ik dat hoor moet ik altijd aan Jeppe denken. “
Nederlands Kooikerhondje
Ik vind het leuk om dit bijzondere verhaal van Jeppe met je te delen:
Jeppe, was een Nederlands Kooikerhondje.
Op vijfjarige leeftijd kregen zijn eigenaren helaas de diagnose kanker voor hem te horen.
Jeppe zijn eigenaren waren al enige tijd met zijn gezondheid aan het kwakkelen zonder een duidelijke diagnose.
In oktober kregen zijn eigenaren vanuit het Dierenziekenhuis in Rijswijk de definitieve diagnose kanker medegedeeld. De kanker was tevens reeds uitgezaaid in meerdere organen. Vanaf oktober is Jeppe qua gezondheid ineens heel hard achteruit gegaan.
Het nog steeds moeilijk voor Lisanne om er over te praten. Het was een maatje, een vriend voor het leven. Honden zijn zo belangrijk voor je; je haalt niet zomaar een hond in huis, maar een persoonlijkheid, een vriend. Ze brengen zo veel meer dan alleen maar een beetje gezelschap.
Het portret van Jeppe is gemaakt van een foto waarbij hij nog helemaal in z’n goede doen was. Hij vond het altijd geweldig als ze ging fietsen met hem. Het eerste stuk zat hij achterop de fiets in een mand zodat hij precies vanuit zijn mand de wind kon vangen en alle geuren kon opsnuiven; dat vond hij heerlijk. Als ze aankwamen in de polder mocht hij uit de mand, naast de fiets lopen.
Jeppe was echt een allemansvriend. zeker geen typische eigenschap van het ras. Het Nederlandse Kooikerhondje staat erom bekend geen allemansvriend te zijn, maar juist erg gericht op het eigen gezin.
Lisanne heeft ook heel veel trainingen met hem gedaan: Jeppe had een enorme werklust. Het apporteren met een balletje, kon hij non-stop blijven doen.
Je zou het niet zeggen, maar er zijn toch heel veel verschillende kleuren gebruikt voor dit portret.
Eendenkooi
Jeppe was een Nederlands Kooikerhondje. Dat werd van oudsher gebruikt om eenden te lokken. Niet om op te jagen.
Hoe dat in z’n werk gaat is heel bijzonder. Ik had er nog niet eerder van gehoord.
Hoe dat in z’n werk gaat is heel bijzonder. Ik had er nog niet eerder van gehoord.
Het lokken van eenden vind plaats in een eendenkooi. Dat is een plas, in de vorm van een soort haaienei. De plas is in het midden en dan 4 zij-armen of vangpijpen, voor elke windrichting 1. Aan 1 kant is zo’n vangpijp afgedekt en aan de andere kant staan allemaal schermen vlak achter elkaar langs, maar wel zo dat je er wel zigzaggend omheen kan lopen. In de eendenkooi bevinden zich eenden welke zich permanent in de kooi bevinden: tamme eenden. De Kooibaas strooit voedsel aan het begin van de plas. Die tamme eenden komen op dat voedsel af, de wilde eenden gaan er dan langzaam achter aan. De koolbaas strooit zijn voer steeds verder in die pijp tot aan de punt dat de koolplas voor eenden niet meer zichtbaar is.
Om de nieuwsgierigheid van de eenden nog meer te vergroten gaat ook het Kooikerhondje aan de slag. Deze wordt door de kooibaas zigzaggend om de schermen heen gestuurd. Eenden zijn heel nieuwsgierig, en gaan achter de grote witte pluimstaart van het Kooikerhondje aan. Het Kooikerhondje loopt de schermen langs tot halverwege de pijp. Daar zit een soort bocht in de arm en als de eenden op een gegeven moment zover de bocht om zijn, en deze de Kooiplas niet meer kunnen zien, dan komt de Kooibaas achter de schermen vandaan en vliegen de eenden “de pijp uit.” Een welbekende uitdrukking. Aan het einde van die pijp zit een vanghokje. Het Kooikerhondje wordt dus enkel ingezet om eenden te lokken en niet op te jagen zoals vaak wordt gedacht. De commando’s die de Kooibaas geeft aan z’n hondje is allemaal zonder geluid. Enkel en alleen met gebaren. Het zijn dus hele intelligente honden.
Op de website www.kooikerhondje.nl kan je een heel stuk lezen over het ras. Op deze website is ook een duidelijke uitleg over het werk in de eendenkooi en enkele afbeeldingen.
In Vlaardingen zit ook een Eendenkooi. Deze is gelegen tussen Vlaardingen en Maassluis in en is eigendom van Natuurmonumenten: Eendenkooi het Aalkeetbuiten. https://www.natuurmonumenten.nl/natuurgebieden/aalkeetbuitenpolder/monument/eendenkooi-het-aalkeetbuiten
Jeppe is ook vader van twee nestjes. Hij heeft een nestje gegeven in Duitsland en in Nederland. Het ene nestje wordt binnenkort 2 jaar en het andere nestje is anderhalf jaar. Via appgroepen is Lisanne nog steeds in contact met de meeste popeigenaren uit beide nesten. Helaas hebben de pupeigenaren, wegens de heersende Coronacrisis, Jeppe niet meer kunnen ontmoeten op een wandeling.
Toen Jeppe overleden was, kreeg Lisanne een heel lief kaartje van de fokster. Hij was het eerste hondje van die kennel. Heel bijzonder was dat Lisanne tijdens haar vakantie via de webcam live de geboorte van het nest mocht meemaken. Jeppe was het eerstgeboren popje uit het nest. Dat geeft een bijzonder gevoel. Het is voor de fokster het eerst geboren hondje, maar helaas ook het eerste overleden hondje.
p.s.
